Hoe het begon - Corry B. Brauckman

Title
Ga naar de inhoud
Mijn peuter- en kleutertijd
Als peuter ontdekte ik vrij snel iets, wat ik héél belangrijk vond: papa kon verhaaltjes vertellen! In mijn peuter- en kleutertijd was er geen TV, laat staan DVD’s en lezen kon ik nog niet.
  Elke dag vroeg ik: ‘Papa vertelt u een verhaaltje?’ Voor zover ik mij kan herinneren, zei hij nooit ‘nee!’ Ik wist ook precies, wanneer ik het aan hem moest vragen. ’s Avonds als hij de afwas voor mama deed en de theedoek pakte. Soms vertelde hij onder het afdrogen, maar het gebeurde ook dat hij de theedoek neerlegde en ging zitten. Voor mij het moment om op zijn schoot te kruipen.
  Samen genoten we intens; papa door het vertellen van zijn fantasieverhalen en zijn aandachtig gehoor en ik van al die spannende, boeiende, ondeugende en grappige avonturen...!

Het schrijven van verhalen
Mijn vader was een goed verteller. Mijn grote liefde
voor verhalen heeft hij ontwikkeld! Verhalen zijn belangrijk. We kunnen er zoveel van leren! Ze kunnen je ook meenemen en brengen naar het onbekende…!
  Jaren later ging ik zelf verhaaltjes schrijven. Als jongvolwassene voor jongvolwassenen met daarin verwerkt een evangelische boodschap. Deze verhalen werden in een blad gepubliceerd (en door mijn moeder trouw bewaard). Op een gegeven moment mocht ik een halfjaar lang, iedere zaterdagmiddag, een radioprogramma voor kinderen verzorgen. Voor de radio - Radiogemeente Ds. Toornvliet, via de piratenzender 'Mi Amigo'; ofwel: ik werd 'piraat' - kon ik mijn zelfgeschreven verhaaltjes vertellen. Ook nu weer met een evangelische boodschap.

Studieboeken
’t Was 2007. Al een tijd voelde ik mij moe, intens moe! Tegen enkele mensen, onder wie Henk mijn echtgenoot,  sprak ik: ‘Hoe lang ik mag leven: één, vijf, tien, dertig jaar, misschien nog meer, weet niemand. Maar ik wil de rest van mijn leven gehoor gaan geven aan mijn grote liefde: het schrijven van verhalen!’ Er kwam dat jaar niets van schrijven!
  Schrijven van verhalen?! ’t Werd een beetje anders. In mei 2008 begreep ik te moeten schrijven over de Joodse feesten. In gebed sprak ik menigmaal: ‘Vader, hoe kan dit nu? Er is al zoveel over de Joodse feesten geschreven en nu ik ook nog eens…?!’ Innerlijk wist ik het toch te moeten doen. Ik ben maar begonnen…!   
  Al spoedig werd mij duidelijk te schrijven over de Joodse feesten in het licht van het Oude en Nieuwe Testament met als rode lijn: de Messias van Israël, de Here Jezus.
  Het boek ‘Leren door vragen, een knipoog naar de Joodse feesten, werd een  studieboek. Van het schrijven heb ik genoten en toch…?!

Ernstig ziek
In de periode dat ik ‘Leren door vragen, een knipoog naar de Joodse feesten’ schreef, was ik moe, intens moe!
  Het boek was klaar! Thuis bij mijn lieve vriendin, drs. Nederlandse taal, lazen we samen de laatste hoofdstukken door, zoekend naar taalkundige fouten.
  Die dag, donderdag 26 november 2009, ging in mijn woonplaats bij mijn huisarts de telefoon, het ziekenhuis! Op de echo, die de vorige dag was gemaakt, was een tumor van 6.8 cm. in mijn nier te zien! Om eventuele fouten te voorkomen, besloot mijn huisarts om met berichten te wachten tot zij de schriftelijke bevestiging van het ziekenhuis had ontvangen. Wel maakte zij alvast alle afspraken, die nodig waren.
  Maandag 30 november 2009. Het werd een dag, die ik nooit zal vergeten. Naar woorden zoekend, vertelde mijn huisarts van de tumor in mijn nier (grawits tumor)…! Ze is een fantastische arts! Mijn eerste reactie was, wijzend naar boven: 'Dan ga ik naar HUIS!'
  Enkele dagen later was op de CT-scan ook een tumor in mijn alvleesklier (pancreas) te zien.

Tweede boek
Ongeveer een jaar later. Langzaam bleef de tumor in mijn nier groeien. Een niertumor is een langzame groeier. Heel wonderlijk: de tumor in mijn alvleesklier groeide niet, terwijl een alvleeskliertumor een agressieve groeier is.
  Januari 2011. Het was op mijn hart om een volgend boek te gaan schrijven. Was dit dwaasheid? Duidelijk stond mij voor ogen: mijn hemelse Vader vroeg niet of ik het afkreeg, maar of ik wilde beginnen. Het enige verschil met het vorige boek was: ik wíst nu dat ik ziek was en toen niet. Ik begon...!
  Maart 2011. De CT-scan liet zien, de tumor in mijn nier - zonder toedoen van mensenhanden (operatie), medicijnen (chemokuren) of gebedsgenezingdiensten - was gekrompen! Wel was er in binnen- en buitenland veel voor mij gebeden!  De tumor in mijn alvleesklier was hetzelfde gebleven. Toch beide zijn een wonder van de Here God! Intense dankbaarheid! Langzaam bleef de tumor in mijn nier krimpen tot 2.5 cm. De tumor in mijn alvleesklier bleef hetzelfde.
  Het boek: 'De oorsprong, achtergrond en betekenis van de christelijke feesten, een wonderbaar licht in de nacht', is een dik studieboek geworden, 547 blz. In Hendrik Ido Ambacht werd het boek op 5 oktober 2013 gepresenteerd. Alle dank en eer aan mijn (onze) hemelse Vader.

Derde boek                                                                                       
Oudejaarsavond 2013.  Pas twee dagen ervoor had ik het zien aankomen. Op Oudejaarsavond gebeurde het. Henk, mijn zeer muzikale echtgenoot, overleed…!
Vele Ere-diensten en Weeksluitingen verzorgden Henk en ik samen. Henk als organist en ik als voorganger.
  Het eerste jaar na Henk zijn overlijden was een jaar van diepe innerlijke pijn. Er waren zoveel open wonden, maar bitterheid kende ik niet.
  Kan ik schrijven? vroeg ik mij na het Paasfeest van 2014 af. Ik begon. Het schrijven was als balsem voor mijn zeer pijnlijke wonden.
  Het eerste deel van mijn derde boek: 'Kwetsbare mensen, weg met hen of toch niet?' voltooide ik in 2014. Vrijdag 17 november 2017, de geboortedag van mijn overleden echtgenoot, werd het boek gepresenteerd. Zie tab: 'Kwetsbare mensen, weg met hen of toch niet?' Maar... op deze dag werd nóg een boek gepresenteerd, waar mijn hart zéér mee verbonden is.
Wetenswaardigheden over...
Héél bijzonder, op 17 november 2017 werd in mijn geboortedorp Voorschoten het boek 'Voorschotense Verhalen IV' gepresenteerd, met het hoofdstuk 'Wetenswaardigheden over de familie Brauckman in Voorschoten'. Dit boek is geschreven door de heer Jan H.M. Sloof. Het hoofdstuk 'Wetenswaardigheden over de familie Brauckman in Voorschoten' hebben Jan Sloof en ik samen geschreven met daarin ook vermeld gegevens van mijn broer Wim.
   Dankbaar ben ik, dat mijn opa en over-opa zeer creatieve mensen waren. Zo stond bijvoorbeeld in 1889 mijn over-opa op de wereldtentoonstelling te Parijs. Daar ontving hij de 2e prijs voor 'eigen' werk.
   Zij hielden van de natuur. Mijn vader schreef artikelen in het Handels- en vanaf 1946 Het Vakblad van de Bloemisterij. Van een aantal artikelen heb ik een kopie.
   Mijn meisjesnaam 'Brauckman' draag ik met ere. Ook in de jaren van mijn huwelijk heb ik alleen mijn meisjesnaam gedragen.
   Nog belangrijker: mijn (voor-)ouders geloofden in de Here Jezus; elke dag baden zij voor hun kinderen, klein- en achterkleinkinderen.
Tekening van mijn opa
Preekbevoegdheid Unie van Baptisten
Ieder mens wordt elke dag ouder. Liever zeg ik: 'elke dag jonger en straks eeuwig jong.'
  Het was moeilijk en toch was/is het goed om na 24 jaar - 01.09.1994 - 01.09.2018 - mijn preekbevoegdheid van de Unie van Baptisten neer te leggen. Toch blijf ik waar ik kan actief.

Terug naar de inhoud