Kort verhaal
‘De keuze van de Meester’
Verteld Nieuwjaarsmorgen 2019, Br. kapel te D.
De keuze van de Meester
Een rijk en vermogend man had vele landerijen en landgoederen. Knechten verrichtten voor hem het werk.
Toch niet alle werkzaamheden vertrouwde hij aan hen toe. Enkele deed hij zelf, zoals water putten uit de bron.
Híj had ook zelf een lang houten juk gemaakt en zorgvuldig twee grote kruiken met oren uitgezocht.
Zijn vazen en kruiken waren voor hem een kostbaar bezit; hij bewaarde ze in een aparte ruimte.
Dagelijks droeg de rijke man, als hij water uit de bron ging putten, zijn houten juk op zijn schouders.
Ongeveer 10 cm. voor het uiteinde van het juk hing rechts en links de kruik, die hij had uitgezocht.
De kruik aan de rechterkant van het houten juk was sierlijk en perfect.
De kruik aan de linkerkant van het houten juk was prachtig, maar had een barst! Toch was deze kruik, in tegenstelling tot de sierlijke en perfecte kruik, uitermate verheugd. De Meester had ook hem uitgekozen! De Meester wilde ook hem gebruiken! Hij mocht voor zijn Meester het water uit de bron dragen.
Maandenlang duurde de blijdschap van de kruik met de barst. Maar langzaamaan temperde zijn vreugde. Hij mocht dan wel het water dragen, dat zijn Meester uit de bron had geput, maar als ze thuis kwamen, had hij de helft van het water onderweg verloren.
De andere kruik liet geen druppel verloren gaan. Hij glom van trots en zelfvertrouwen. Hij geloofde in zichzelf, in zijn eigen kunnen. Aan zijn Meester, die hem elke dag door het houten juk droeg, besteedde hij geen aandacht.
De kruik met de barst werd elke dag somberder. Het leven en zijn werk voor zijn Meester viel hem zwaar. Dagelijks, als zij thuiskwamen, was zijn kruik halfvol!
Op een dag werd voor de kruik met de barst het leven te zwaar. Bij de waterbron gekomen sprak hij: ‘Mijn Meester, waarom gebruikt u mij! Onderweg verlies ik altijd veel water. Thuisgekomen is mijn kruik maar halfvol.’
Vriendelijk sprak zijn Meester: ‘Je bent voor mij zo kostbaar! Zo waardevol!’
De kruik met de barst kon zijn oren niet geloven. Hij was voor zijn Meester kostbaar! Waardevol!
Met vreugde deed hij weer zijn werk voor zijn Meester, ook al verloor hij onderweg de helft van het geputte water.
Vele dagen later kwam heel subtiel, bijna onhoorbaar, ‘de twijfel’ aansluipen. Hem in de naam van zijn Meester wegsturen, deed de kruik niet. Met een half oor luisterde hij naar hem. Hoe meer hij naar hem luisterde, hoe meer dacht de kruik met de barst: Hij heeft gelijk! Hoe kan ik kostbaar zijn? Hoe kan ik waardevol voor mijn Meester zijn? Dagelijks is mijn kruik als we thuiskomen halfvol.
De vreugde van de kruik met de barst verdween. Zijn leven en zijn werk vielen hem weer zwaar.
Niet lang daarna kwam ‘het ongeloof’ aanlopen. Onnoemelijk zwaar werden toen het leven en werk van de kruik met de barst. Het ongeloof wegsturen in naam van zijn Meester, deed hij niet. Hij luisterde naar hem.
Het duurde niet lang of de kruik met de barst was ervan overtuigd: Het ongeloof had gelijk. Hij was niet kostbaar! Niet waardevol! Hij was onbruikbaar voor zijn Meester. Hij was een kruik met een barst!
Het ongeloof liet de kruik met de barst niet met rust en sprak: ‘Je Meester kwelt je! Hij pijnigt je. Elke dag kwelt en pijnigt hij je door je water uit de bron te laten dragen.’
Een ongekend verdriet, niet in woorden samen te vatten, maakte zich van de kruik met de barst meester.
En nog was het ongeloof niet klaar met hem. ‘Zeg je Meester vaarwel! Maak je los van je Meester! Maak je los van zijn houten juk. Je kunt het. Doe het! Doe het morgen!’
De volgende dag. Vroeg in de morgen was de Meester, dragend zijn houten juk met de twee kruiken, op weg naar de waterbron.
‘Doe het! Doe het nu! Nu is het je kans!’ sprak het ongeloof tot de kruik met de barst. Maak je los de Meester en het houten juk. Je kunt het.’
Hoe het ongeloof ook sprak en aandrong, de kruik bewoog zich niet.
Bij de waterbron gekomen, sprak de kruik met de barst: ‘Mijn Meester, hoe kunt u zeggen, dat ik kostbaar ben! Waardevol! Elke dag breng ik maar de helft van het door u geputte water uit de bron naar huis. Onderweg verlies ik de helft van het water.’
Vriendelijk knikte zijn Meester. ‘Ik weet het! Ik weet het! Daarom ben je zo kostbaar, zo waardevol voor mij. Zorgvuldig heb ik je uitgekozen; een kruik met een barst.’
De kruik met de barst kon zijn oren niet geloven. Zijn Meester wist het! Wist van zijn barst!!!
Zijn Meester vervolgde: ‘Als we straks naar huis lopen, kijk dan goed links naast het pad. Het is er dor en doods. Kijk dan naar rechts naast het pad. De mooiste bloemen groeien en bloeien er, door jou!
Het kostbare zaad, dat ik er zaaide, kreeg wortels en groeide. Kostbare en zeldzame bloemen groeien en bloeien er, door jou! Elke dag geef je hun trouw wat ze nodig hebben: een paar druppels water! Je bent als kruik met een barst zo bruikbaar, zo kostbaar en waardevol voor mij.
Iedereen die langs dit pad komt, kan de schoonheid van deze kostbare en zeldzame bloemen zien en ervan genieten. Door jou! Soms pluk ik wat van deze bloemen en zet ze in mijn vazen in een van mijn huizen. Anderen kunnen dan ook van hun schoonheid genieten, door jou…!’
Nog lange tijd droeg de kruik met de barst voor zijn Meester het water uit de bron.
Aan het slot van dit korte verhaal een enkele opmerking.
In ‘de Meester’ mogen we de Here Jezus herkennen.
In ‘het houten juk’, dat de Meester droeg: het Kruis van Golgotha.
In ‘de twee kruiken’: onszelf. Alleen een open vraag is: op welke kruik lijkt u, lijk ik?
Op de sierlijke en perfecte kruik, vol zelf vertrouwen en geloof in zichzelf, zonder oog te hebben voor de Here Jezus? Hij draagt ons elke dag. Of lijken wij op de kruik met de barst; zo bruikbaar, zo kostbaar en waardevol voor de Here Jezus?
Reageren? Downloaden? Zie contact